من مبعوث شدم تا اخلاق نیك را بر پا دارم  

بعثت تنها يك واژه نيست، بلكه هديه خداوند به همه هستي است. هنگامي كه زمين در تاريكي شد، مهر خداوند در خانه دل محمّد(ص) درخشيد و آذرخشي از «الله نور السّموات و الارض» در حرا جهيد و آفرينش را به نور آفتاب شاد كرد و از تاريكي درآورد. بیست و هفتم ماه رجب، تنها انسان از بخشش خداوندي بهره مند نشد، بلكه همه هستي از تاريكي گمراهي و نقص درآمد تا در پرورش گاه محمّدي(ص) به كمال برسد و مكارم و بزرگواري ها را ... بیست و هفتم ماه رجب، روز بعثت است. بعثت تنها يك واژه نيست، بلكه هديه خداوند به همه هستي است. هنگامي كه زمين در تاريكي شد، مهر خداوند در خانه دل محمّد(ص) درخشيد و آذرخشي از «الله نور السّموات و الارض» در حرا جهيد و آفرينش را به نور آفتاب شاد كرد و از تاريكي درآورد. بیست و هفتم ماه رجب، تنها انسان از بخشش خداوندي بهره مند نشد، بلكه همه هستي از تاريكي گمراهي و نقص درآمد تا در پرورشگاه محمّدي(ص) به كمال برسد و مكارم و بزرگواري ها را در كلاس بزرگ معلم هستي بياموزد.

بعثت،گشايش راه آسمان به سوي زمينيان
بیست و هفتم ماه رجب را مبعث خواندند، چون رستاخيز در زمين آغاز شد و مردگان از نور احمدي به دم و نفحات الهي زنده شدند و آفرينش، جان دوباره گرفت. محمّد(ص) تا چهل سالگي به غار حرا مي شتافت و چشم به عرش مي دوخت و در انتظار يك فرمان بود: اقرء؛ بخوان اي محمّد! پس از چهل سال، بیست و هفتم ماه رجب اين انتظار به پايان رسيد و قول ثقيل و سديد بر قلب محمّد نازل شد و فرمان از مصدر حيات و زندگي رسيد: اي محمّد! تو بخوان حقيقت نور را، بازگو معناي عشق را، بپاش بذر زندگي را، بنواز آهنگ شيرين آرامش جاودانه و آسايش بي پايان را. بیست و هفتم ماه رجب آهنگ زندگي دوباره در هستي نواخته شد و باران رحمت از آسمان عرش تا فرش باريد و خاك و خاكيان را رستاخيزي دوباره بخشيد. بیست و هفتم ماه رجب عرش بر هستي، هديه زندگي را بخشيد تا هبوط كردگان را به سوي آسمان راه بگشايد. بیست و هفتم ماه رجب، راه آسمان به سوي آفريده ها باز شد و انتظارها به پايان رسيد. بیست و هفتم ماه رجب آفريده ها از تاريكي درآمدند و آذرخشي كه بر قلب محمّد از آسمان درخشيد نوري شد كه هستي را روشن كرد. اگر محمّد(ص) نبود، هستي تا ابد در تاريكي و تيرگي گرفتار بود و دروازه هاي آسماني هم چنان بسته مي ماند. بیست و هفتم ماه رجب پريان در آسمان جشن گرفتند و پريوشان در شگفت شدند. هياهوي پريوشان به آسمان رفت. هر كسي مي پرسيد: بیست و هفتم ماه رجب آسمان را چه شده است؟ اين انفجار نور و درخشش آذرخش براي چيست؟ بیست و هفتم ماه رجب! ابليس در بند شد و شياطين پريوش خاك بر سر، مدعيان دروغين خلافت، به كجا گريختند هنگامي كه خورشيد حقيقت از پس تاريكي هاي جاهليت، برآمد و ابليس رسوا شد و به گزيني خداوند آشكار گشت و نور خاك، درخشش دروغين ناز را خاموش كرد. آن مارج من النّار، مدعي انا خير منه، چگونه مي توانست در برابر عظمت نور السّموات و الارض تاب آورد و كرم شب تاب را چگونه توان است كه چيرگي نور خويش را برخورشيد جهان تاب دعوي كند؟

بیست و هفتم ماه رجب! روز بعثت است.
روز رستاخيز انسان و روز خلافت آدمي و روز رسوايي شيطان! بیست و هفتم ماه رجب پريان باز به سجده در افتادند و دست از مجادله برداشته و سرود سبحانك لا علم لنا الا ما علمتنا را بر گوش هستي نواختند؛ و ملكوت خاك را ديدند و شاگردي انسان را پذيرفتند و سايه ربوبيت او را بر سر خويش كشيدند و در مكتب محمّدي(ص) زانوي تلمذ بر زمين زدند و از عرض فرود آمدند و در بيوت اذن الله ان ترفع درآمدند و خاك آستان احمدي(ص) را بر ديدگان ماليدند تا حقيقت تعليم الهي، تاله انسان و ربوبيت او را به عيان مشاهده كنند. فرشتگان، بیست و هفتم ماه رجب با طهارت توبه به خانه آدم درآمدند و از مطهرون، اذن دخول خواستند تا خليفه الهي، ايشان را به شاگردي بپذيرد و آنان را به كمال بايسته و شايسته شان برساند. بیست و هفتم ماه رجب، روز بعثت است. روز رستاخيز هستي است. بیست و هفتم ماه رجب نور السّموات و الارض بر هستي تابيد و زندگي و حيات طيّب آغاز شد. بیست و هفتم ماه رجب، آغاز رستاخيز و قيامت واقعي هستي است؛ چرا كه روز واقعه است.

 من مبعوث شدم تا اخلاق نیك را بر پا دارم

مبعث

مبعث